"Jesteś moją ulubioną książką... Książką, która paroma słowami rozpaliła ogień w mym sercu", część V

                Woow, to dotychczasowo najdłuższa ze wszystkich części! Powoli, bo powoli, ale zaczynam się rozkręcać!

                Zauważyłam ostatnio, że gwałtownie przybywa wyświetleń. Cieszę się, że jednak ktoś odwiedza mojego bloga. Byłoby mi bardzo miło, gdybyście zostawili po sobie w komentarzu chociaż jedno słowo. ;-)

                A teraz, nie przedłużając… Część V! Enjoy! ;u;

*

                Bardzo długo nie mógł zasnąć. Leżał w łóżku i na zmianę trząsł się z zimna, a zaraz potem wręcz pocił z gorąca. Kiedy w końcu zmorzył go sen zegarek wskazywał kilkanaście minut do godziny trzeciej.

                Obudził się już o godzinie siódmej, co było dla niego bardzo wczesną porą, jednak nie był już senny. Ogólnie nie czuł się zbyt dobrze. Ssało go w żołądku, który natarczywie przypominał mu, że należałoby w końcu coś zjeść. Mimo tego, Yutaka nie miał najmniejszego zamiaru wstawać z łóżka, dlatego też przeleżał tak jeszcze około godzinę. W tym czasie, oczyścił swój mózg ze wszystkiego. Starał się jakoś zregenerować po wczorajszych szokujących wieściach, które zbyt mocno go obciążyły. Doszedł do wniosku, że to przez to musiał być aż tak zmęczony.

W końcu jednak policzył po cichu do trzech i ociężale usiadł na łóżku, zawzięcie trąc oczy palcami. Gdy jego stopy dotknęły już zimnej podłogi i oparł na nich cały ciężar swojego ciała, wszystko zawirowało mu przed oczami i gdyby w porę nie chwycił się komody to zapewne na dzień doby zaliczyłby efektowną glebę. Na szczęście po kilku głębszych wdechach i wydechach wszystko wróciło do normy, a on sam skierował się ślamazarnym krokiem w stronę kuchni. Tam, przy stole siedziała już pani Oshihara, popijając swoją poranną kawę z mlekiem. Spojrzała w jego kierunku, zapewne chcąc rzucić jakąś kąśliwą uwagą na temat jego nieco głośnego zachowania w nocy, jednak gdy zobaczyła jego zmarnowaną postawę, na jej twarz wpłynęło zaskoczenie.

                 - Chłopcze… A cóż Ci się stało? – spytała.

               

                Yutaka spojrzał na nią jak na kogoś zupełnie obcego. W pierwszej chwili pomyślał, że albo jeszcze nie do końca się rozbudził, albo nadal śpi, a to wszystko jest tylko snem. Usłyszał bowiem w jej głosie autentyczną troskę. Pierwszy raz odkąd przekroczył próg tego mieszkania.

                - Ni… Nic, proszę pani – zaczął, lecz miał tak bardzo zachrypnięty głos, że nie sądził żeby kobieta zrozumiała cokolwiek z jego słów, dlatego też odchrząknął głośno. – Wszystko w porządku. Po prostu byłem zmęczony po pracy, a poza tym chyba złapał mnie jakiś wirus – i jak na zawołanie kichnął donośnie.

                - Uuuu, faktycznie nie brzmisz zbyt dobrze. Jeśli chcesz to do śniadania zaparz sobie moich ziół. Dadzą sobie radę z każdym paskudztwem. Na pewno są lepsze niż te wszystkie chemikalia, które sprzedają Ci szarlatani w tych… - coś tam jeszcze mruczała pod nosem, ale Yutaka już jej nie słuchał. Zbytnio był oszołomiony tym, co zaszło chwilę temu. Brzmiało to zupełnie tak jakby… Martwiła się o niego?! Toż to nierealne… Mimo wszystko, skorzystał z jej propozycji i z szafki obok kuchenki wyjął wspomniane zioła, wrzucając kilka liści do kubka i zalewając je wrzątkiem.

                Chwilę później już siedział przy stole, próbując jakoś wcisnąć w siebie kanapkę z pomidorem, którą przygotował sobie na szybko. Jak wcześniej wydawało mu się, że jest głodny, tak teraz, już po pierwszym kęsie poczuł, że jego żołądek ewidentnie buntuje się przed strawieniem czegokolwiek. Mimo tego powoli przeżuwał każdy kawałek chleba, nie chcąc prowokować pani Oshihary tym, że zostawiłby całą kanapkę „na zmarnowanie”. Gorący napój wypił natomiast dosyć szybko i musiał przyznać, że naprawdę mu smakował.

                Umył po sobie naczynia, podziękował cicho i wrócił do swojego pokoju, nieco bardziej żwawym krokiem niż go opuścił. Mimo wszystko, kiedy pomyślał, że będzie musiał iść do kawiarni na drugą zmianę, na jego twarzy pojawił się wyraźny grymas. Nie miał ochoty wychodzić dzisiaj gdziekolwiek, a co dopiero tam, gdzie mógłby spotkać… JEGO. Nie miał zamiaru po raz kolejny wysłuchiwać jakichkolwiek bezsensownych tłumaczeń i zapewnień, które byłyby tak samo zakłamane, jak każde poprzednie słowo, które od niego usłyszał. Postanowił zadzwonić do swojej szefowej i poprosić ją o przynajmniej jeden dzień wolnego. Był skłonny błagać ją, gdyby nie chciała się zgodzić za pierwszym razem. Ponownie wyszedł więc ze swojego pokoju i podszedł do telefonu, wybierając odpowiedni numer. Jak to miała w zwyczaju, pani Takahashi odebrała praktycznie od razu. Na szczęście nie musiał jej zbyt długo prosić. Wystarczyło, kiedy powiedział, że zapewne pozarażałby jakimś choróbskiem wszystkich klientów (pominął to, że prawdopodobnie byłyby to dwie lub maksymalnie cztery osoby), a ona od razu przyznała mu rację i kazała podleczyć się do następnego dnia. Pod koniec poprosił ją również, żeby powiedziała, że osoba o jego nazwisku już tam nie pracuje, gdyby ktokolwiek o niego pytał. Zdziwiła się, bezproblemowo wyłapał to z jej tonu, jednak na szczęście przytaknęła, bez niewygodnych pytań. Yutaka odetchnął i wziął sobie do serca jej zalecenie z impetem rzucając się na materac, który aż zatrzeszczał po jego ciężarem, który swoją drogą i tak nie był imponujący. Wtedy coś nieprzyjemnie i dosyć mocno dźgnęło go w kark. Syknął cicho i wymacał jakiś twardy niezidentyfikowany obiekt pod poduszką. Gdy tylko się zorientował co to było, aż dreszcze przebiegły wzdłuż jego kręgosłupa. Trzymał bowiem w dłoniach pierwszą książkę Satoshiego Yasashiro. Tę, którą wypożyczył jakiś czas temu w bibliotece i tę, o której to po raz pierwszy rozmawiał z Yu… To znaczy z jej autorem. Nie wiedział jak określać czarnowłosego w swoich myślach, bo tak naprawdę nie wiedział jak ten faktycznie ma na imię. Dlatego postanowił nie myśleć o nim wcale. Postanowił też, że jutro przed pracą pójdzie do biblioteki i zwróci książkę. Chciał się jej pozbyć jak najszybciej, a poza tym i tak już ją przeczytał.

Odrzucił gruby tom niedbale na podłogę, co było dla niego nowością, ponieważ nigdy wcześniej nie traktował w ten sposób żadnej książki. Ułożył się wygodniej, przytulił policzek do poduszki i opuścił powieki. Wtedy, pomimo tego, co chwilę wcześniej sobie obiecał, przed oczami stanęła mu sytuacja z wczoraj. Starał się przeanalizować ją na zimno, a kiedy w miarę mu się to udało, doszedł do wniosku, że zachował się zbyt emocjonalnie, przez co czarnowłosy prawdopodobnie ma go teraz za idiotę. Próbował się jednak jakoś usprawiedliwić. W końcu od tak dawna nikt nie garnął się do kontaktu z nim. A wtedy tak nagle pojawił się jakiś obcy mężczyzna, który mimo wszystko potrafił wyciągnąć do niego dłoń. Tak bardzo tego potrzebował… Czasami żałował, że jednak wyjechał ze swojego rodzinnego miasta. Zostawił tam jedynego kolegę (nie był pewien czy ten chciałby być nazywany jego przyjacielem), z którym całkiem dobrze się dogadywał. Byli właściwie swoimi zupełnymi przeciwieństwami, ale możliwe, że paradoksalnie właśnie dzięki temu umieli znaleźć wspólny język. Po prostu dopełniali się. Yutaka uśmiechnął się pod nosem, przywołując w pamięci obraz rudej roztrzepanej czupryny chłopaka, który wisiał na jego ramieniu i wykrzykiwał mu do ucha jakieś kosmiczne życzenia urodzinowe typu: „Żebyś w przyszłości kupił sobie stadninę konną! Przyjeżdżałbym do Ciebie i jeździlibyśmy razem na białych rumakach… Bylibyśmy jak książęta! O! Albo nie! Ja byłbym księciem, a Ty moją królewną! Jesteś strasznie babski z tymi swoimi dołeczkami… Ale są urocze!” Jednak uśmiech bardzo szybko zniknął z jego ust. Przyciągnął kolana do klatki piersiowej i westchnął głośno. Znów zrobiło mu się tak cholernie przykro. Tęsknił za tym uczuciem, że kiedy tylko ma ochotę, ma do kogo pójść żeby się pośmiać, zabawić lub po prostu posiedzieć razem i pogapić się tępo w ścianę. Czuł się samotny. To dlatego tak szybko zaufał czarnowłosemu. To dlatego już od początku zaczął sobie zbyt dużo wyobrażać. To dlatego wczoraj odstawił taką scenę. To dlatego ten człowiek tak bardzo go zauroczył. To dlatego teraz tak bardzo boli go serce… Miał ochotę się rozpłakać, jednak postanowił chociaż w tej kwestii być silnym. Zacisnął mocno powieki i wstrzymał na moment oddech walcząc z rozpaczą, która próbowała wydostać się na zewnątrz. W rezultacie, po jego policzku spłynęła tylko jedna łza. Jedna łza, która była tak samo samotna i smutna jak on sam.

*

Kolejnego dnia obudził się już o normalniejszej godzinie i czuł się nieco lepiej. Bez zbędnego wylegiwania się wstał i ruszył żwawym krokiem do łazienki, której nie odwiedził wczoraj ani raz. Pamiętał doskonale o swoim postanowieniu i zamierzał dotrzymać danego sobie samemu słowa. Wziął szybki prysznic, wysuszył włosy, założył na siebie świeże ubrania i wrócił do pokoju, w którym na szybko połknął wszystkie leki i zebrał do torby kilka najpotrzebniejszych rzeczy razem z felerną książką, która walała się gdzieś na środku pokoju.

Gdy przechodził przez korytarz, pani Oshihara wręczyła mu kilka banknotów razem z jakąś listą i poprosiła go o zrobienie dla niej zakupów, kiedy będzie wracał z pracy. Naprawdę coraz bardziej dziwiło go jej zachowanie. Zastanawiał się nawet czy może ktoś jej przypadkiem nie podmienił, ale ostatecznie skarcił się za takie głupie myśli i uprzejmie zgodził się skoczyć do sklepu w drodze powrotnej. Założył na siebie płaszcz i żegnając się, wyszedł.

Dotarł na stację i wsiadł do metra, a jego dosyć puste wnętrze było kolejnym miłym zaskoczeniem na początek dnia. Zajął jedno z wolnych miejsc i patrząc na swoje kolana wsłuchał się w melodię płynącą z głośników zamontowanych na suficie.

Wysiadł na tym samym przystanku, na którym wysiada, kiedy idzie do pracy. Przypomniał sobie wtedy, że niestety będzie musiał stawić się dzisiaj w kawiarni, a nie myślał o tym nawet wtedy, gdy wspomniała o tym pani Oshihara. Liczył po cichu, że czarnowłosy szukał go tam wczoraj, usłyszał od pani Takahashi smutne wieści o jego rzekomym zwolnieniu i dał sobie spokój. Nie miał zamiaru go obsługiwać, uśmiechając się sztucznie, bo gdyby jego szefowa zauważyła, że zachowuje się niestosownie w stosunku do klientów to niewątpliwie jednak straciłby pracę.

Ruszył powoli w stronę biblioteki, czyli jednocześnie również w stronę kawiarni, którą musiał minąć żeby dostać się do swojego celu. Szedł tak, rozglądając się dookoła, aż jego wzrok przyciągnęła wystawa jednego ze sklepów muzycznych, na której stała piękna, biała gitara z pozłacanymi elementami. Aż przystanął i otworzył buzię z zachwytu. Już w tamtym momencie postanowił sobie, że jeszcze nie wie w jaki sposób, ale kiedyś na pewno kupi sobie taką gitarę i nauczy się na niej grać. Był zawziętą osobą, więc jego marzenie było całkiem realne do spełnienia. Przeszkodą były tylko portfelowe pustki i liczba zer widniejąca na cenie przywieszonej na gryfie instrumentu. Ze smutkiem oderwał wzrok od białej piękności i ruszył dalej już nie rozglądając się tak, jak wcześniej. Wolał skupić wzrok na płytkach chodnikowych i kupkach śniegu, żeby już nic więcej go nie kusiło.

Wtedy dotarł do uliczki, na której znajdowała się kawiarnia. Skręcił w nią, ponieważ tędy było nieco bliżej do biblioteki. Kilkanaście metrów przed nim już majaczyły charakterystyczne znajome drzwi, które nagle otworzyły się zamaszyście, a ktoś wypadł na zewnątrz i zatrzasnął je za sobą, ewidentnie zdenerwowany. Yutakę aż wmurowało. Nawet z takiej odległości doskonale rozpoznał ten czarny płaszcz… Nie wierzył, że jego tak dobrze zapowiadający się dzień runął w jednej sekundzie. Postanowił jednak jak najszybciej skorzystać z tego, że mężczyzna jeszcze nie zdążył go zauważyć. Wykonał zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i opuszczając nisko głowę, ruszył ponownie w kierunku głównej ulicy, starając się nie iść zbyt szybko, ponieważ byłoby to nieco podejrzane. Niestety jego dzień musiał zepsuć się jeszcze bardziej.

- Yutaka?... – usłyszał niepewne pytanie i skrzypienie śniegu za swoimi plecami. – Yu… Yutaka! Poczekaj! – krzyknął czarnowłosy i biegiem rzucił się w kierunku chłopaka. Ten również chciał zerwać się do sprintu, ale niestety nie zdążył, ponieważ w tej samej chwili poczuł dłoń zaciskającą się na rękawie jego płaszcza. Spojrzał gniewnie w oczy mężczyzny.

 - Czego ode mnie chcesz? Wydawało mi się, że przed wczoraj wyraźnie dałem Ci do zrozumienia, że nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego – warknął rozeźlony, próbując wyszarpnąć się z uścisku czarnowłosego.

- Błagam Cię, Yutaka! Po prostu pozwól mi to wszystko wyjaśnić! Tylko tyle… Jeśli po tym nadal nie będziesz chciał mnie znać to dam Ci spokój, obiecuję. Proszę tylko o chwilę rozmowy… - spojrzał na niego tak smutnym wzrokiem, że przez moment Yutaka miał ochotę go przytulić lecz szybko wybił sobie z głowy ten pomysł. Po raz kolejny szarpnął ramieniem, jednak widząc rozpaczliwą postawę czarnowłosego, który teraz trzymał go już obiema rękami, powoli zaczął się przełamywać.

- Ja… Ja nie wiem… - zaczął niepewnie. – Skąd mogę mieć pewność, że to, co mi teraz powiesz nie będzie tylko kolejnym kłamstwem? – rzucił wojowniczo ostatnim argumentem jaki przyszedł mu do głowy. Jednak mężczyzna i na to miał odpowiedź.

- Mam dowody na to, że nie kłamię i że wcześniej też nie kłamałem – powiedział pewnie, mimo to nadal utrzymując ten sam żałosny wyraz twarzy zbitego psa. – Chodźmy gdzieś usiąść – i nie czekając na odpowiedź zsunął swoją dłoń na nadgarstek Yutaki, za który pociągnął go w stronę głównej ulicy. Chłopak wyklinał na siebie w myślach, że ani trochę nie przeszkadzał mu ten gest.

- Tamta kobieta powiedziała mi, że już nie pracujesz w tej kawiarni… - zaczął niepewnie czarnowłosy. – Czy… Czy to przeze mnie się zwolniłeś? Nie chcę żebyś został bez pracy…

Yutaka obruszył się na to, jego zdaniem, nieco narcystyczne stwierdzenie, choć w jakiejś tam części miał rację… Postanowił jednak powiedzieć prawdę. Chciał mu pokazać, że przynajmniej on z nich dwóch potrafi mówić prawdę.

- Nie zwolniłem się, nadal tam pracuję. Po prostu poprosiłem ją, żeby sprzedała taką bajeczkę każdemu, kto wczoraj lub dzisiaj o mnie zapyta – wzruszył ramionami, jednak coś go w całej tej sytuacji zainteresowało. – Byłeś strasznie zdenerwowany kiedy Cię zobaczyłem…

- No byłem, byłem. Twoja szefowa chwilę wcześniej sprzedała mi właśnie tę bajeczkę, o której powiedziałeś - skrzywił się nieznacznie. – Bałem się, że już Cię nie znajdę… Byłem też w bibliotece, ale tam powiedzieli mi, że nie odwiedzałeś ich od dłuższego czasu. Dlatego postanowiłem później sprawdzić kawiarnię. Moim ostatnim pomysłem było łażenie bez celu po ulicach z nadzieją, że gdzieś się na Ciebie natknę… - zaśmiał się żałośnie.

Yutaka nie skomentował jego słów. Skinął tylko lekko głową na znak, że przyjął to do wiadomości. Zauważając to, czarnowłosy postanowił kontynuować.

- Więc… Tak jak mówiłem wcześniej – nie okłamałem Cię. Po prostu… Jakby to ująć… Nie powiedziałem Ci o sobie wszystkiego – zaczął niepewnie, a widząc, że Yutaka prychnął i już miał zamiar przerwać mu zapewne jakąś kąśliwą uwagą, natychmiast kontynuował. – Nie skłamałem ze swoim imieniem. Naprawdę nazywam się Shiroyama Yuu – podsunął mu pod nos swój paszport, który chwilę wcześniej wyjął z kieszeni. Yutaka niepewnie ujął go w dłonie i zerknął na pierwszą stronę. Rzeczywiście – widniało tam zdjęcie czarnowłosego ze wszystkimi jego danymi. Z ciekawości spojrzał również na datę urodzenia ze zdziwieniem stwierdzając, że Shiroyama jest od niego starszy jedynie dwa lata!

- W takim razie o co chodzi z tym całym Yasashiro? – oddał mu jego własność i spojrzał na niego już bez aż tak wyraźnej niechęci wymalowanej na twarzy.

- To taki mój… No, można powiedzieć, że pseudonim artystyczny. Nie chciałem podpisywać się pod książkami swoim własnym imieniem bo po prostu go nie lubię. Jednak kiedy stałem się rozpoznawalny pojawiła się też druga zaleta. Pseudonim pozwala mi w pewnym sensie zachować jakieś tam resztki prywatności… - zaśmiał się głupkowato, wzruszając ramionami.

- Zachować resztki prywatności? – prychnął Yutaka. – Przecież i tak wszyscy doskonale wiedzą jak wyglądasz, więc przez pseudonim raczej zbyt wiele nie ukryjesz.

- No niby tak... Jednak kiedy przedstawiam się swoim prawdziwym nazwiskiem to nikt go z niczym nie kojarzy. Od taki sobie kolejny zwykły zjadacz chleba. A nazwisko Yasashiro jest powszechnie znane z mediów i kojarzone w sekundzie z popularnym autorem. A najwyraźniej jednak nie każdy wie jak wyglądam, więc… Często udaje mi się przemknąć nierozpoznanym – uśmiechnął się dumny, jakby taka anonimowość była jakimś wielkim wyczynem, jednak jego uśmiech dość szybko zblakł. – Nie powiedziałem Ci o tym, czym się konkretnie zajmuję bo nie chciałem żebyś patrzył na mnie przez pryzmat sławy. Tylko żebyś popatrzył na mnie jak na zwykłego chłopaka i żebyś polubił mnie za to, JAKI jestem, a nie za to KIM jestem.

- I tak kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem to wziąłem Cię za jakiegoś biznesmana… - burknął pod nosem Yutaka, czym wywołał szczery śmiech u Shiroyamy, który w przypływie emocji objął go przyjacielsko ramieniem. Szatyn wzdrygnął się na ten gest, jednak nie zrzucił z siebie jego ramienia, a wręcz uśmiechnął się do siebie pod nosem. – Powiedzmy, że Ci wierzę. ALE! Jeśli to wszystko znów okaże się kłamstwem to… - nie dokończył, ponieważ Yuu mu na to nie pozwolił, wtrącając się.

- Nie okaże się! Słowo honoru. A jeśli tak to… To będziesz mógł powiedzieć wszystkim jak naprawdę się nazywam. Albo zgolić mnie na łyso – Yutaka spojrzał na niego jak na idiotę, a widząc jego wyraz twarzy, wybuchnął śmiechem, co ewidentnie wprowadziło Yuu w jeszcze lepszy nastrój, o ile to w ogóle było możliwe.

- Mam nadzieję, że obejdzie się bez tego – nadal chichocząc zerknął na zegarek, który przypomniał mu, że niestety nie zdąży już pójść do biblioteki, ponieważ jego zmiana zaczyna się za dziesięć minut. – Przepraszam, ale muszę już iść… Moja szefowa zadźga mnie czymś tępym jeśli po raz kolejny się spóźnię.

- O? Szkoda… Ale dam Ci swój numer telefonu! Będziemy w kontakcie, jakby coś. Bo skoro już mi wybaczyłeś to teraz nie uwolnisz się ode mnie tak szybko. No i musisz mi wynagrodzić tego siniaka na udzie… Nie spodziewałem się, że przywalisz mi moją własną książką! – uderzył go przyjacielsko w ramię, a zaraz po tym wcisnął mu w dłonie swoją wizytówkę z rządkiem cyfr. Yutaka skinął głową z uśmiechem i podniósł się z ławki, ruszając powoli w stronę, z której chwilę wcześniej przyciągnął go tutaj Yuu.

- Oi, poczekaj moment! – krzyknął za nim czarnowłosy. – A Ty podasz mi swój numer? – siedział nadal w tym samym miejscu, trzymając telefon w dłoni.

- Jas… - zaczął Yutaka, jednak uświadomił sobie, że… Przecież on nie ma komórki. Nie chciał mu tego mówić, w końcu bądź co bądź, nie byli jeszcze aż tak zaznajomieni, a po ostatnim incydencie, pomimo tego, że okazał się być tylko stekiem niedomówień, jego zauroczenie do czarnowłosego znacznie opadło. – Ja… Ja zadzwonię do Ciebie później, nie znam mojego numeru na pamięć – wykręcił się, wymyślając na szybko jakąś wymówkę. I jego postanowienie o stuprocentowej prawdomówności właśnie trafił szlag. – Do usłyszenia, Yuu! – pomachał mu dłonią i szybko odbiegł w stronę kawiarni.

- Do zobaczenia, Yutaka-kun – odpowiedział Shiroyama, nie będąc do końca pewnym, czy odbiegający chłopak w ogóle go usłyszał. – Moje imię, którego tak bardzo nienawidzę… W Twoich ustach staje się piękne, niczym miłosne wyznanie żywcem wyrwane z poezji – mruknął sam do siebie i odszedł w przeciwnym kierunku, wpychając dłonie do kieszeni. Pomimo mrozu, miał wrażenie, że jego policzki płoną żywym ogniem.